Onze dag begon goed deze morgen. Aan ons bed stonden Yvonne en Yvette, in samenhorende outfit. Snel trokken we onze skibroek aan… op naar Elianes lekkere ontbijt! De eetzaal werd gisterenavond door de meesters en de juffen al versierd om de verjaardag van Axelle en Janou te vieren sst… Ze kwamen even later binnen en we zongen allemaal uit volle borst!
Vandaag gaan we onze laatste voormiddag op de skipiste doorbrengen. Op het programma staan enkele gezamenlijke rondjes op de skipiste om op te warmen. Na het parcours verkend te hebben maken we ons klaar voor een echte slalomwedstrijd. De kinderen gleden tegen volle snelheid door de poedersneeuw en toonden het beste van zichzelf. Het startschot werd gegeven door meester juf Yvette en Salvatore, de registratie gebeurde door Gert en meester Warre. Meester Wim en Tuur stelden zich als paparazzi op om deze kampioenen te registreren voor het nageslacht. Spannend… want we krijgen onze uitslag pas vanavond te horen bij de diploma-uitreiking.
Met spijt in ons hart leverden we onze skischoenen en –latten in bij Gregor van het ‘Skiverleih’, het verhuurkantoor voor skimateriaal. En zoals je wel kan raden hing daar ondertussen wel een geurtje aan… Bij sommigen al wat kaziger dan bij anderen. Met onze eigen schoenen gingen we terug naar de après-skitent, want er stonden pistolets op ons te wachten… Er werd gegeten als een paard. In een mum van tijd waren alle dozen leeg.
We konden vandaag ook genieten van een primeur. De echte rodelbaan, naast de skipiste, werd vandaag geopend. Hiervan moesten we natuurlijk profiteren.
Gewapend met een echte rodelslee begonnen we bovenaan het parcours. Remmen gebeurde door middel van onze stevige schoenen, evenals draaien. Gelukkig zijn alle schoenzolen blijven plakken. Meteen werd duidelijk wie de echte snelheidsduivels zijn en wie de behoedzame chauffeurs zijn. Af en toe gleed er wle iemand in de kant, maar we kwamen er allemaal zonder kleerscheuren vanaf. Deze activiteit zal zeker in veel sneeuwschool-top-tiens voorkomen!
Om 20 uur kwamen we in het restaurant bij mekaar om enkele mensen te huldigen die ons deze week in de watten hebben gelegd. Gastvrouw Eliane, gastheer Hubert, kok Mario, buschauffeur Kris, de meesters en de juffen…
Nadien volgde de verwachte uitreiking… spannend! Beginnen deden we met de leerlingen van Varenwinkel. Daar eindigde op de derde plaats Jibbe, op de tweede plaats Axelle en op de eerste plaats als skikampioen Charlie. Bij de leerlingen van Bergom stond bij de onervaren leerlingen Victor op het hoogste schavot, ging Lian voor zilver en Ola voor brons. Bij de ervaren skiërtjes eindigde Janou op plaats 4, Feline op 3, Mila op de tweede plaats en Joana bovenaan. Eigenlijk beschouwen we iedereen als onze kampioen, omdat iedereen zijn uiterste best deed en het beste van zichzelf heeft gegeven. Daarom voor iedereen een prachtig getuigschrift en een blinkende medaille. Proficiat, kanjers!
Reden genoeg om te feesten, dit deden we op onze bonte avond. Even de beentjes losgooien en daarna voor de laatste keer in onze Oostenrijkse bedjes… met die heerlijke nachtknuffels van de meester en de juf, die we morgen toch zo zullen missen…
Slaapwel!
Alvorens over onze fijne dag te berichten nog even wat over gisteren.
Na het middageten konden we koers zetten richting Innsbruck, de hoofdstad van de deelstaat Tirol, waarin ook Arzl zich bevindt. Innsbruck is een stad met veel middeleeuwse gebouwen en dankt zijn naam aan de rivier Inn, die langs de stad loopt. We poseerden even voor het huis met het gouden dak, een belangrijke bezienswaardigheid in de stad. Nadien trokken we naar de winkelstraat. Hier keken velen onder ons al een hele week naar uit… souvenirs kopen!
We werden even vrij gelaten en in groep trokken we de winkelstraat in om gepaste cadeaus te zoeken voor het thuisfront. Spannend… alleen in de winkels binnengaan en betalen. Gelukkig waren de juffen en meesters nooit ver weg om even te helpen. Dit was soms ook even nodig, want aan sommigen onder ons is geen economist verloren gegaan… oeps! Op het nippertje waren we allemaal op tijd terug op het afgesproken punt.
We waren al wel een beetje moe toen we het spel 'Homo Universalis' gingen spelen. Bij dit spel valt er tijdens elke ronde een deelnemer af, tot er nog maar één iemand overblijft. Hier kon de één al wat beter mee om dan de ander... Uiteindelijk kwam er na een spannende finale een winnares uit de bus, Jozefien!
Vanmorgen werden we gewekt door twee enthousiastelingen in sporttenue. We vlogen uit ons bed, klaar om aan gymnastiek te doen! Helm op, jas aan, dikke wollen sokken, skibotten uit de kelder… klaar om op de bus te gaan. Onze voorlaatste skidag. Dit speelt bij velen toch wel een beetje in het hoofd. Langs de ene kant zouden we hier nog wel drie maanden kunnen verblijven, langs de andere kant missen we toch ook het thuisfront wel een beetje, al houdt iedereen zich flink en sterk. Aangekomen in Hoog-Imst bleken de weergoden ons zeer goed gezind. We kregen een stralende zon en ideale sneeuw cadeau om op te skiën! Voor de eerste keer namen we het tweede deel van de eitjeslift, die ons tot een hoogte van meer dan 2 kilometer bracht. Spannend, maar het uitzicht was o zo mooi. Hier poseerden we dan ook even voor de foto, om daarna van het uitzicht te genieten. Charlie was de waaghals van de dag die van hieruit naar beneden skiede, samen met meester Wim, Tuur en Gert.
Na de middag splitsten we opnieuw op in groepjes om nog wat aan onze techniek te werken. Wat zijn we trots, want iedereen verlegde weer enkele grenzen. Zelfs kinderen die nog worstelden met een beetje skiangst of hoogtevrees namen de moeilijke weg naar beneden. Super! Wat zijn we blij met zo’n enthousiaste bende in Hoch-Imst. Uitendelijk namen we de afdaling met de hele klas samen. Wat waren onze juf en onze meester trots!
Op tijd naar beneden, want er is ons nog een après-ski beloofd. Iedereen bestelde wat wils: Almdudler, Heiβe Schokolade mit oder ohne Sahne, fanta, sprite… de polonaise kon natuurlijk ook niet ontbreken. De mensen van de Schirmbar zorgden voor de nodige muziek.
We sloten deze mooie dag af met een ontspannende zwembeurt in een nabijgelegen zwembad. Moe en voldaan sluiten we op tijd de oogjes, om morgen van onze laatste dag te genieten. Wie zal de skiwedstrijd winnen... ?
Vandaag opnieuw tijd voor enkele wist-je-datjes. Eerder deze reis kregen jullie er eentje van de kinderen. Vandaag eentje van de begeleiders.
Wist je dat...?
Jibbe de tijd van zijn leven heeft in Arzl?
Ferre de kamer heeft behangen met al zijn brieven?
Rune zijn dag één grote musical is?
Gilke trots is op zichzelf dat ze dankzij de hulp van Tuur zonder te vallen de rode piste afskiede?
Victoria een cadeautje voor haar mama kocht waar ze zelf ook heel blij mee is?
Charlie van boven op de berg herkenbaar is aan haar broek? Sneller kan skiën dan meester Warre durft autorijden?
Ellis als eerste afviel bij Homo Universalis, maar nog wel mocht meespelen?
Jozefien twee centimeter gegroeid is nu ze Homo Universalis won?
Aliyana supertrots is op zichzelf en elke dag de mooiste pyjama van de gang draagt?
Axelle graag met haar neus tegen de muur slaapt?
Jill uitendelijk haar schoenen toch accepteerde?
Amy waarachtig het zonnetje in huis is?
Vanmorgen werden we in onze kamer gewekt door een bende losgeslagen tirolers. Net of de dokter en zijn assistent gisterenavond nog niet erg genoeg waren. De oogjes gingen maar moeizaam open. We hebben dan ook al twee zware dagen achter de rug. Gelukkig morgen, op zondag, even rustigaan. We trokken onze skibroek en dikke wollen sokken aan. Zo waren we klaar voor het ontbijt.
Rond 9u stapten we, samen met onze chauffeur Kris, de bus op richting Imst, het gebied waar we bijna dagelijks gaan skiën. Na onze ski’s en skischoenen aan te hebben getrokken namen we de eitjeslift naar boven, een rit van zo'n kleine 10 minuten. Tijd genoeg om te genieten van het adembenemende uitzicht, dus. Om 10 uur kwamen onze skimonitoren aan om onze groepen te begeleiden. We deelden ons in in groepen en gingen meteen op pad. Iedereen op eigen tempo en niveau. De meesten van ons ruilden nu voor het eerst de blauwe piste in voor de gevraagde, maar gevreesde rode piste. Iedereen bracht het er bij dit moeilijkere parcours goed vanaf. We konden werkelijk trots zijn op onszelf!
Deze middag gingen Gert en Tuur iets vroeger naar beneden om ons van een lekkere verrassing te voorzien. Toen onze hele bende beneden aankwam stonden ze voor ons al klaar met heerlijke hotdogs of een alternatief. Hierbij dronken we nog een heerlijke beker alpenwijn.
Na de middag hebben al onze kinderen echt hun grenzen wel verlegd. Alle skiërtjes zijn een niveau hoger gestegen in hun kunde en hebben een piste geprobeerd die voor hen uitdagend was. Goed nieuws, mama’s en papa’s: iedereen kon het. De leerkrachten van Bergom en Varenwinkel zijn echt wel trots op alle leerlingen die mee in Arzl zijn!
’s Avonds schoven we aan tafel voor een heerlijke pannenkoekensoep, een Oostenrijkse specialiteit bij uitstek, gevolgd door een lekkere kippenbil met frietjes. Als dessert aten we yoghurt van de plaatselijke boer met stukjes ananas. Wat hebben we gesmuld… Daarna gingen enkele leerlingen zich klaarmaken voor hun radioverslag, de anderen vulden rustig hun dagboeken aan. Éénmaal alles in- en aangevuld was hadden de leerkrachten een spel voorzien: kienen! Onze leerlingen vielen ongelooflijk in de prijzen. Bij het afscheid nemen in bed zagen we enkel blije gezichten.
Nu bedjes in, oogjes dicht en snaveltjes toe…
Wat waren we moe van onze eerste volledige skidag gisteren. Daarom konden we vandaag lekker uitslapen tot half acht. Bij het ontwaken kregen we bezoek van sneeuwwitje en haar zeven dwergen (waarvan er zes spoorloos verdwenen waren...).
Het wordt al een gewoonte om na ons ochtendwasje meteen onze skibroek aan te trekken, klaar om er weer in te vliegen. We kleden ons bewust in laagjes, want naast de zachte winterkoude worden we al voor de tweede dag op rij verrast door een aardig streepje zon!
Vandaag kregen we les van echte skimonitoren, we deden ons best om een eenvoudig mondje Duits te verstaan en konden onszelf zo goed mogelijk redden in het Engels. We verwachtten te starten op de eenvoudigere babypiste, maar tegen onze verwachtingen in werden we meteen via de eitjeslift naar boven gevoerd. Daar begaven we ons richting de blauwe piste, die niet de moeilijkste is, maar ook zeker niet eenvoudig voor beginnelingen.
De leerkrachten waren stuk voor stuk supertrots op ons. Hier werden veel angsten overwonnen en grenzen verlegd.
Afsluiten deden we met een geweldige après-ski, met bijhorend drankje en polonaise. De drankjes werden ons getrakteerd door thuisverpleging Cindy, mama van Ferre en Jade, waarvoor een dikke dankjewel!
Ook nog een woordje van dank voor de sponsors van onze truien waarin we nu knus op de kamer van de meester film zitten te kijken: Houthandel Thiels, Café René, The Buckley Ranch, Elektriciteitswerken Pilotto, Paul Goormans Slotenmakerij, Hotel Montana, 82nd-101st Airborne Division Herselt.
Na enkele dagen kunnen we jullie ook al voorzien van enkele interessante wist-je-datjes:
Wist je dat....
de meester meer chocomelk morst dan de kinderen?
de juf om de vijf minuten beeldmateriaal voorziet voor de mama's en de papa's?
Gilke minstens twee bomen afdoet in haar slaap?
Aliyana haar schrik om te skiën heeft overwonnen door vol te houden?
Charlie de hoogst vliegende knuffel heeft? (Hij heet Conny.)
Ellis een sterke dame is en snel genas?
Axelle de liefde beslist door blad-steen-schaar?
Amy mondharmonicaconcerten kan geven op haar puffer?
Jill niet kan stoppen met haar hoofd tegen het bed te stoten?
Victoria eerst twijfelde aan zichzelf, maar supergoed kon skiën?
Jozefien haar bedgenoten graag afroeft in haar slaap?
Jibbe ontzettend coole dansmoves heeft?
Ferre zelfs zijn kussen een naam geeft? (Het heet Bertha.)
Rune vaak van de lift tottert, maar onmiddelijk weer rechtveert als een elastiek?
Stil is het, muisstil, om 7 uur ’s ochtends in onze gang op de derde verdieping van het hotel. De lange reis heeft er duidelijk voor gezorgd dat we sliepen als een roosje. Of werd er misschien nog hevig nagepalaverd in de kamers van onze kinderen…?
Gelukkig legden we gisteren onze kleren voor vandaag al klaar. Hier en daar vonden we nog wel een eenzame sok, maar in het algemeen waren onze kamers kraaknet en in orde.
Na een stevig ontbijt vertrokken we richting Imst. We passeerden prachtige berglandschappen en besneeuwde bergtoppen. Met de bus stegen we naar zulke hoogte dat we zelfs de wolken onder ons als een donsdekentje konden zien zweven.
In de ‘Skiverleih’ pasten we één voor één de juiste skilaarzen en kregen we de bijhorende latten toegewezen, waarvan we het nummer snel van buiten leerden. Nu waren we er echt klaar voor… stapje voor stapje gingen we hogerop en proefden we van de eerste skiles. Sommigen waren er meteen mee weg, bij anderen was het even wennen. Al bij al kunnen we zeggen dat iedereen zijn uiterste best deed. We zijn trots op al onze skiërs. ’s Middags namen we even pauze langs de piste voor een pistoletje en een portie Alpenwijn. (een soort grenadine, superlekker!)
Bij terugkomst in het hotel genoten we van heerlijke verse warme chocomelk en een goede koek. Hierdoor waren we snel weer opgewarmd. Voor en na het avondmaal was het nog was-en schrijftijd. We namen de tijd voor onze dagboeken en het voorbereiden van de radio. De eer was vandaag aan Jill (die bijna tien minuten aan groetjes kreeg voorgeschoteld) en Axelle (die niet kon stoppen met lachen). Aan tafel werd ons een heerlijke soep en schnitzel met friet en een slaatje voorgeschoteld. Smullen maar!
’s Avonds maakten we nog onze vriendschapsbandjes in de Oostenrijkse kleuren en gingen we uitgeteld en op tijd de bedstee in. Tot morgen! We stellen het goed!
Deze morgen waren we allemaal vroeg op post. Al om 6 uur ’s ochtends vergezelden alle mama’s, papa’s, broers en zussen ons naar de school om ons uit te wuiven.
Aan de meesten van ons was gelukkig niet te merken dat we maar een korte nacht achter de rug hadden. We namen nog snel enkele foto’s en schoten nog wat beelden, de laatste brieven en medicamenten werden afgegeven. Daarna brak al snel het moment aan om op de bus te stappen. Dit werd bij de ene getekend door een glimlach, bij de ander door een traan. De glimlachjes bleven gelukkig staan tot in Oostenrijk, de tranen waren na enkele kilometers alweer verdwenen.
’s Ochtends werd er in de bus al lustig gesnoept en gedronken, waarna de afvalzakjes al snel moesten worden geledigd. ‘Alle remmen los!’, leek het. In de bus konden we ons, ondanks de lengte van de rit, kostelijk amuseren. We keken films, zongen liedjes, speelden spelletjes… voor ieder wat wils. Voor we het wisten kwamen we al onder luid gejoel aan in Oostenrijk, waarna de laatste etappe naar Hotel Montana ingezet werd. ‘Arzl, here we come!’
Eenmaal aangekomen werd meteen de bus uitgeladen. Aan de hand van een vernuftig doorschuifsysteem werd via lift en trap iedere reiskoffer aan de juiste kamerdeur bezorgd in een mum van tijd. De kasten werden verdeeld onder de kamergenoten en de koffers werden netjes uitgeladen en opgeborgen. Bij de ene ging het er al wat netter aan toe dan bij de andere. Tussen het uitladen en de wandeling schoven we onze voetjes onder tafel in het restaurant van het hotel. We genoten er van heerlijke tomatensoep met belegde pistolets. Bij Eliane, Hubert en Mario voelt het werkelijk als thuiskomen. Aangezien we op tijd gearriveerd waren hadden we nog even tijd voor een verkwikkende avondwandeling en enkele minuten speelplezier in de speeltuin achter het hotel.
Na een kattenwasje gingen we om 21.30 uur moe en voldaan te bed. Spannend... want morgen is het onze eerste skidag! Slaapwel!