Klop, klop! Wie staat er aan de deur…? Vanmorgen kregen we bezoek van dokter Drittenstock. De persoonlijke dokter van de derde verdieping van ons hotel. Met zijn reuzegrote injectiespuit, zijn zwachtels en zijn bijzondere pilletjes lukt het hem om samen met zijn assistenten iedereen een goed humeur te bezorgen.
Vandaag gaan we onze laatste voormiddag op de skipiste doorbrengen. Op het programma staan enkele gezamenlijke rondjes op de skipiste om op te warmen. Na het parcours verkend te hebben maken we ons klaar voor een echte slalomwedstrijd. De kinderen gleden tegen volle snelheid door de poedersneeuw en toonden het beste van zichzelf. Het startschot werd gegeven door meester Luc, de registratie gebeurde door Gert. De andere juffen en meesters stelden zich als paparazzi op om deze kampioenen te registreren voor het nageslacht. Spannend… want we krijgen onze uitslag pas vanavond te horen bij de diploma-uitreiking.
Met spijt in ons hart leverden we onze skischoenen en –latten in bij Gregor van het ‘Skiverleih’, het verhuurkantoor voor skimateriaal. En zoals je wel kan raden hing daar ondertussen wel een geurtje aan… Bij sommigen al wat kaziger dan bij anderen. Met onze eigen schoenen klommen we weer de bus op, want in Montana stonden de croques op ons te wachten… Er werd gegeten als een paard. In een mum van tijd waren alle schotels leeg.
Na de middag trokken we gewapend met toegeritste winterjas, handschoenen en warme muts naar Mandarfen. Een skioord aan de andere zijde van het Pitztal, het dal van de Rivier Pitze, waarin ook Arzl zich bevindt. We wandelden een eindje in het knusse dorpje, tot we aankwamen bij een helling. Hier legden de meesters en juffen ons eindelijk uit wat ze bedoelden met ‘broekskiën’. We kregen een poepsleetje en trokken de helling op. De eerste baan die met de poepslee werd getrokken ging moeizaam, de tweede iets beter, de derde nog beter, enzovoort. We creëerden enkele parcours waarop we toonden hoe snel we konden gaan met de poepsleetjes. Kijk maar eens op de foto’s! We maakten nog even tijd voor een groepsfoto en lokten de meester met een smoesje naar het midden van de groep. Die heeft het zich meteen beklaagd, want hij werd overdonderd door een regen van sneeuwballen, van de kinderen afkomstig. Zoals u wel kan raden laten meesters zich nooit zomaar overmeesteren. Het werd een ware sneeuwslag! De juffen, die zo slim waren om een camera of fototoestel vast te nemen, bleven van het sneeuwgeweld gespaard. Oef!
We trokken in groep nog naar een lokaal cafeetje, waar we nog even konden opwarmen bij een tas warme chocomelk met slagroom. Dit hadden we echt wel verdiend! We hadden nog een rit van ongeveer 45 minuten voor de boeg om terug te keren naar ons hotel. Nadien kregen we nog de kans om aankopen te doen in de lokale supermarkt. Wie wilde kon ook al beginnen met het inpakken van de reiskoffers. Een heus karwei! Maar het kwam allemaal goed…
Om 8 uur kwamen we in het restaurant bij mekaar om enkele mensen te huldigen die ons deze week in de watten hebben gelegd. Gastvrouw Eliane, gastheer Hubert, kok Mario, buschauffeur Kris, de meesters en de juffen…
Nadien volgde de verwachte uitreiking… spannend! Beginnen deden we met de leerlingen van Bergom. Daar eindigde op de derde plaats Rik, op de tweede plaats Jools en op de eerste plaats als skikampioen Sam. Van het zesde leerjaar van Varenwinkel kwam Alexander op de derde plaats, Fien op de tweede en mocht Lander op het hoogste schavot gaan staan! Voor het vijfde leerjaar stond Maxim op de bronzen plaats, Lowie tussen de winnaars in en ging Ferre Van de Velde met goud aan de haal. Eigenlijk beschouwen we iedereen als onze kampioen, omdat iedereen zijn uiterste best deed en het beste van zichzelf heeft gegeven. Bovendien is er tijdens de wedstrijd niemand gevallen! Daarom voor iedereen een prachtig getuigschrift en een blinkende medaille. Proficiat, kanjers!
Reden genoeg om te feesten, dit deden we op onze bonte avond. Even de beentjes losgooien en daarna voor de laatste keer in onze Oostenrijkse bedjes… met die heerlijke nachtknuffels van de juffen en de meesters, die we morgen toch zo zullen missen…
Slaapwel!
Onze dag begon goed deze morgen. Aan ons bed stonden 2 zorgzame dokters en 2 lieve zusters om te komen wekken. Snel trokken we onze skibroek aan… op naar Elianes lekkere ontbijt! De eetzaal werd gisterenavond door de meesters en de juffen al versierd om de verjaardag van Rik te vieren sst… Rik kwam even later binnen en we zongen allemaal uit volle borst!
Helm op, jas aan, dikke wollen sokken, skibotten uit de kelder… klaar om op de bus te gaan. Onze voorlaatste skidag. Dit speelt bij velen toch wel een beetje in het hoofd. Langs de ene kant zouden we hier nog wel drie maanden kunnen verblijven, langs de andere kant missen we toch ook het thuisfront wel een beetje, al houdt iedereen zich flink en sterk. Voor de eerste keer namen we het tweede deel van de eitjeslift, dat ons tot een hoogte van meer dan 2 kilometer bracht. Spannend, maar het uitzicht was o zo mooi. Hier poseerden we dan ook even voor de foto, om daarna van het uitzicht te genieten. Lander, meester Luc en juf Margot waren de waaghalzen van de dag die van hieruit naar beneden skieden.
We startten daarna met de hele groep op de blauwe piste om nog even op te warmen en enkele mooie beelden te maken. Toen we daarna van de grote rode piste naar beneden gleden over zo’n kleine 3 kilometer was het al bijna middag. Opnieuw tijd voor een lekkere hotdog van Gert en Tuur. Voor de niet-hotdogfans waren er pistoletjes voorzien.
Na de middag splitsten we opnieuw op in groepjes om nog wat aan onze techniek te werken. Wat zijn we trots, want iedereen verlegde weer enkele grenzen. Zelfs kinderen die nog worstelden met een beetje skiangst of hoogtevrees namen de moeilijke weg naar beneden. Super! Wat zijn we blij met zo’n enthousiaste bende in Hoch-Imst.
Op tijd naar beneden, want er is ons nog een après-ski beloofd. Iedereen bestelde wat wils: Almdudler, Heiβe Schokolade mit oder ohne Sahne, fanta, sprite… de polonaise kon natuurlijk ook niet ontbreken. De mensen van de Schirmbar zorgden voor de nodige muziek.
Wat werden we verwend, want ondertussen stond in ons hotel de warme chocomelk al te dampen. Ook ’s avonds pure verwennerij… kroketten op tafel. Yes!
Doorheen de dag voelden we ook de spanning stijgen naar deze avond toe… de casinoavond. Een avond waarop de leerlingen zich aankleden op hun paasbest, in hun beste kleedje of met hun netste kostuum. En zo deden ze het ook. De schmink en mascara kwam uit de toiletzakken van de meisjes, de jongens haalden hun dassen en strikjes boven. Echte ladies and gentlemen! Kijk maar naar de foto’s… Elk koppeltje kreeg een enveloppe met een vast bedrag. Dit konden ze verhogen door in te zetten op een spel en samen het geld te winnen van de tegenpartij. Ondertussen kon er aan de bar eentje worden gedronken of een chipsje worden gegeten (aan een vergoeding van 10 ARZLEUR.) Na de casinoavond telde iedereen zijn resterende centen. Deze werden door de meesters nageteld. Wie juist telde kreeg €100 cadeau, wie er naast telde kreeg €100 boete. Spannend!
Uiteindelijk kwamen Sam en Kato als winnaars uit de bus voor de hoofdprijs! Proficiat!
En nu snel naar bed want het is al laat… Veel groetjes aan alle mama’s en papa’s! Tot weldra!
Een half uurtje langer slapen. Wat deed dit deugd vanmorgen! Zalig! En weet je wat nog beter was? We mochten gewoon in onze pyjama naar de ontbijttafel gaan. Hier stonden een bende lekkere zachtgekookte tikkeneitjes op ons te wachten. Verder waren er croissants en heerlijke pistolets. Op zondag mag het allemaal een tikkeltje rustiger en luxueuzer. Ook in Arzl.
Geen skiën vandaag. Na enkele zware dagen mogen we nog eens een gewone broek aan. Heerlijk! We trokken onze wandelschoenen aan en maakten ons klaar voor een wandeling door het dorp. We trokken langs de kronkelpaadjes, kapelletjes en monumenten. We bezochten de prachtige kerk van Arzl met zijn barokke interieur, luisterden naar de geschiedenis van dit mooie dorpje en bewonderden de Oostenrijkse bouwstijl. Ook bezichtigden we de Benni-Raich-brücke, die het dorpje Arzl met het deeldorp Wald verbindt. De brug overspant een lengte van 138 meter over het dal van de Pitze en ligt op 94 meter hoogte. Spannend… op de grootste hangbrug van Europa staan met een hele klas! Niet iedereen voelde zich er even gemakkelijk bij, maar iedereen stak het dal over. Dapper!
Nu snel terug naar het hotel… Mario’s heerlijke spaghetti staat op ons te wachten. Ja hoor… ’s zondags eten we twee keer warm!
Na het eten konden we koers zetten richting Innsbruck, de hoofdstad van de deelstaat Tirol, waarin ook Arzl zich bevindt. Innsbruck is een stad met veel middeleeuwse gebouwen en dankt zijn naam aan de rivier Inn, die langs de stad loopt. We poseerden even voor het huis met het gouden dak, een belangrijke bezienswaardigheid in de stad. Nadien trokken we naar de winkelstraat. Hier keken velen onder ons al een hele week naar uit… souvenirs kopen!
We werden even vrij gelaten en in groep trokken we de winkelstraat in om gepaste cadeaus te zoeken voor het thuisfront. Spannend… alleen in de winkels binnengaan en betalen. Gelukkig waren de juffen en meesters nooit ver weg om even te helpen. Dit was soms ook even nodig, want aan sommigen onder ons is geen economist verloren gegaan… oeps!
We namen snel weer de bus huiswaarts en hadden een rit van ongeveer een uur voor de boeg. Enkele oogjes vielen op de bus al toe, wat niet verwonderlijk is na zo’n zware dag! Even opfrissen en weer aan tafel. Wat… ? Soep met pannenkoek…? Ja hoor, hier eten wij dat! En het smaakte!
Zoals beloofd ook een rustige zondagavond. We kijken samen in het restaurant naar de film ‘Matilda’, naar het gelijknamige verhaal van Roald Dahl. Hier is het muisstil…
Tot morgen!
Vanmorgen werden we in onze kamer gewekt door een steeds langer wordende polonaise. Één voor één vervoegden we met onze slaperige spleetoogjes het feestje in de gang. Naarmate we verder feestten gingen geleidelijk aan de oogjes open en keerden we dansend naar onze kamers terug. We trokken onze skibroek en dikke wollen sokken aan. Zo waren we klaar voor het ontbijt.
Rond 9u stapten we, samen met onze chauffeur Kris, de bus op richting Imst, het gebied waar we bijna dagelijks gaan skiën. Na onze ski’s en skischoenen aan te hebben getrokken namen we de eitjeslift naar boven. Jorben timede de rit en deze was net iets minder dan 9 minuten. Tijd genoeg om te genieten van het adembenemende uitzicht, dus. Om 10 uur kwamen onze skimonitoren aan om onze groepen te begeleiden. We werden ingedeeld en leerden de instructeurs even kennen. Nadien gingen we meteen op pad. Iedereen kreeg in de voormiddag de kans om de skitechniek nog wat bij te schaven.
Deze middag gingen Gert en Tuur iets vroeger naar beneden om ons van een lekkere verrassing te voorzien. Toen onze hele bende beneden aankwam stonden ze voor ons al klaar met heerlijke hotdogs of een alternatief. Hierbij dronken we nog een heerlijke beker alpenwijn. We kregen op de piste ook even een bezoekje van Eliane en Hubert van het hotel.
Na de middag hebben al onze kinderen echt hun grenzen wel verlegd. Alle skiërtjes zijn een niveau hoger gestegen in hun kunde en hebben een piste geprobeerd die voor hen uitdagend was. Goed nieuws, mama’s en papa’s: iedereen kon het. De leerkrachten van Bergom en Varenwinkel zijn echt wel trots op alle leerlingen die mee in Arzl zijn!
’s Avonds schoven we aan tafel voor een heerlijke noedelsoep, gevolgd door een lekkere kippenbil met frietjes. Als dessert aten we yoghurt van de plaatselijke boer met stukjes ananas. Wat hebben we gesmuld… Daarna gingen enkele leerlingen zich klaarmaken voor hun radioverslag, de anderen vulden rustig hun dagboeken aan. Éénmaal alles in- en aangevuld was hadden de leerkrachten een spel voorzien: ‘Wie wordt de Homo Universalis van Arzl…?’ We deden enkele opdrachtrondes en telkens vielen er enkele slachtoffers af. Tot uiteindelijk Kaat als Homo Universalis uit de bus kwam. Proficiat!
Nu bedjes in, oogjes dicht en snaveltjes toe…
Vandaag enkel een paar interessante en sappige weetjes over onze kinderen.
Wist je dat…
- meester Warre en Maxim één keer van de lift gevallen zijn?
- Jori hier heel graag is?
- Maxim de laatste keer bij het afdalen naar de sleeplift niet gevallen is?
- Nicolas de hoofdprijs van het kienen won, en nóg drie andere prijzen?
- Louise af en toe wel eens tegen de muur loopt in plaats van tegen de lamp?
- Jesse heel blij is met zijn knuffel?
- Vic tegen iedereen telkens heel beleefd is?
- Noa J. de blauwe piste skiet zonder te vallen?
- Lander de beste skimonitor van Imst is?
- Lars zo behulpzaam was om een vreemd meisje te helpen op de pannenkoekenlift?
- alle kinderen echt hun uiterste best hebben gedaan bij het skiën?
- Ferre VdV altijd lekker ruikt?
- Lina en Loucka dapperder zijn op de piste dan ze zelf denken?
- Heidi, Friedl, Tom und Anton bei den Kienabond waren?
- Jozefien vaak het slachtoffer is van de plagerijen van juf Yvette?
- Noa S. vaak achter het bed zit wanneer de meester binnen komt?
- Floor de slappe lach kreeg toen ze op de radio kwam?
- de postbode bijna een spierverrekking kreeg van Fiens brieven.
- Kaat niet wist dat haar wangen zo rood konden worden van haar wandeling naar boven?
- Ferre H. en Tommy op een echte discokamer slapen?
- Lowie zich rot amuseerde bij de après-ski?
- Ben en Jori op de skipiste niet uit mekaar te houden zijn?
- Niel graag een feestje bouwt op de kamer?
- Alexander en Lars vanmorgen bijna tegen het plafond plakten bij het wekken?
Stil is het, muisstil, om 7 uur ’s ochtends in onze gang op de derde verdieping van het hotel. De lange reis heeft er duidelijk voor gezorgd dat we sliepen als een roosje. Of werd er misschien nog hevig nagepalaverd in de kamers van onze kinderen…?
Gelukkig legden we gisteren onze kleren voor vandaag al klaar. Hier en daar vonden we nog wel een eenzame sok, maar in het algemeen waren onze kamers kraaknet en in orde.
Na een stevig ontbijt vertrokken we richting Imst. We passeerden prachtige berglandschappen en besneeuwde bergtoppen. Met de bus stegen we naar zulke hoogte dat we zelfs de wolken onder ons als een donsdekentje konden zien zweven.
In de ‘Skiverleih’ pasten we één voor één de juiste skilaarzen en kregen we de bijhorende latten toegewezen, waarvan we het nummer snel van buiten leerden. Nu waren we er echt klaar voor… stapje voor stapje gingen we hogerop en proefden we van de eerste skiles. Sommigen waren er meteen mee weg, bij anderen was het even wennen. Al bij al kunnen we zeggen dat iedereen er uiteindelijk mee weg is. We zijn trots op al onze skiërs. ’s Middags namen we even pauze langs de piste voor een pistoletje en een portie Alpenwijn. (een soort grenadine, superlekker!)
Bij terugkomst in het hotel genoten we van heerlijke verse warme chocomelk en een goede koek. Hierdoor waren we snel weer opgewarmd. Voor en na het avondmaal was het nog was-en schrijftijd. We namen de tijd voor onze dagboeken en postkaarten, dus het thuisfront kan voortaan in spanning de brievenbus in het oog houden. Aan tafel werd ons een heerlijke soep en schnitzel met friet en een slaatje voorgeschoteld. Smullen maar!
’s Avonds maakten we nog onze vriendschapsbandjes in de Oostenrijkse kleuren en gingen we uitgeteld en op tijd de bedstee in. Tot morgen! We stellen het goed!
Wist je dat…
- ‘floepsala’ gevaarlijk kan zijn voor de lattenbodem van het bed?
- het soms moeilijk is om van elk skigroepje even veel foto’s te maken, maar we maken dit morgen weer helemaal goed.
- juf Yvette uiteindelijk meer morst dan de kinderen?
- we vandaag allemaal onze skischoen aan de juiste voet aantrokken?
- alle kinderen met een goed gevoel eindigden op de starterspiste?
- we trakteerden met chips, maar helemaal geen chips meenamen? Ook dit maken we morgen weer helemaal goed!
- Lars, Lander, Alexander en Tommy de spits afbeten op de radio?
- juf Yvette nog geen briefje van Peter kreeg?
Deze morgen waren we allemaal vroeg op post. Al om 6u ’s ochtends vergezelden alle mama’s, papa’s, broers en zussen ons naar de school om ons uit te wuiven.
Aan de meesten van ons was gelukkig niet te merken dat we maar een korte nacht achter de rug hadden. We namen nog snel enkele foto’s en schoten nog wat beelden, de laatste brieven en medicamenten werden afgegeven. Daarna brak al snel het moment aan om op de bus te stappen. Dit werd bij de ene getekend door een glimlach, bij de ander door een traan. De glimlachjes bleven gelukkig staan tot in Oostenrijk, de tranen waren na enkele kilometers alweer verdwenen.
’s Ochtends werd er in de bus al lustig gesnoept en gedronken, waarna de afvalzakjes al snel moesten worden geledigd. ‘Alle remmen los!’, leek het. In de bus konden we ons, ondanks de lengte van de rit, kostelijk amuseren. We keken films, zongen liedjes, speelden spelletjes… voor ieder wat wils. Voor we het wisten kwamen we al onder luid gejoel aan in Oostenrijk, waarna de laatste etappe naar Hotel Montana ingezet werd. ‘Arzl, here we come!’
Eenmaal aangekomen schoven we direct onze voetjes onder tafel in het restaurant van het hotel. We genoten er van heerlijke tomatensoep met belegde pistoletkes. Bij Eliane, Hubert en Mario voelt het werkelijk als thuiskomen. Na het maal werd de bus nog uitgeladen en verkenden we de weg naar onze kamer. Eenmaal geïnstalleerd namen we nog een verkwikkende douche, waarna we tegen 22 uur te bed gingen.
Wist je dat…
- Varenwinkel de grootste snoepers zijn?
- juf Yvette na 10 minuten filmen soms maar één enkele foto heeft genomen?
- de pilletjes wonderen deden voor de reiszieke kinderen?
- dat we de hele weg regen hebben gehad, maar het zelf droog konden houden.
- onze buschauffeur Kris heet?
- het Varenwinkeltje nu ongetwijfeld zonder snoep moet zitten…
- we een extra stop konden uitsparen omdat we met een tweede chauffeur werkten?
- Tuur, onze filmspecialist zo snel is dat hij de filmpjes al monteert in de bus?
- we 40 kinderen voor €2 naar het toilet kunnen laten gaan?